مهدي آريان: دی 1388 Archives

کاری نمی‌کنم که مثلا درس بخونم، از طرفی درس هم نمی‌خونم
این هم حکایت این روزهای منه...
بالاخره امروز، بی‌هیچ انگیزه‌ای راه افتادم... فقط قصد عقده‌گشایی این روزهای پر از روزمرگی رو داشتم که خودم رو در خیابان کریم‌خان و کتاب فروشی ثالث دیدم!
هرچند می‌دونستم محکومم به کتاب نخریدن و کتاب نخوندن، ولی لابه‌لای کتاب‌ها می‌لولیدم و لذت می‌بردم.
از در که زدم بیرون، چهره آشنایی رو دیدم. کسی‌که سال‌ها می‌شناسمش و تا اون روز فقط عکسش رو دیده بودم. یک دوست اینترنتی. سعید کیایی. خوشحال که این بار نه از طریق کامنت و وبلاگ، که رو در رو با هم حرف می‌زدیم.

پی‌نوشت:
زمستان را قدیم‌ترها به‌خاطر برفش دوست داشتم، اما حالا که از برف هم محرومیم، هنوز دوستش دارم و این بار به‌خاطر باقالی‌هاش. به‌خصوص با فلفل زیاد...

حوصله‌ام سر رفته. نیم ساعتی می‌شه که همه رفتن و من منتظر حاج‌آقا هستم.
همه صفحه‌ها بسته شده به جز صفحه یک.
خروجی داخلی‌ها گرفته شده به جز صفحه یک.
حاج آقا داره توی اینترنت(!) دنبال مطلب «توپ» می‌گرده برای صفحه یک.
صدای تلفن که می‌آد منظر می‌شم ببینم حاجی گوشی رو برمی‌داره یا نه... از سه بار بیشتر زنگ بخوره یعنی حاجی منتظر کسی نیست. پس گوشی رو بر می‌دارم و یک رو می‌زنم. از لیتوگرافیه. مثل همیشه می‌پرسه صفحه یک کی آماده می‌شه و مثل همیشه می‌گم من نمی‌دونم.
هر از چندگاهی صدای «اهوم» (با تلفظ به سبک شیرفرهاد) از اتاق حاج‌آقا بیرون میاد که هر کدوم اون صداها نشانگر موضوعی خاص است.
...یک صدای اهوم گنده اومد، از اون‌هایی که معنی‌اش کامل شدن مطالب هست. درسته... حاجی داره میاد برای بستن صفحه یک.

پی‌نوشت: هرشب (و روز) ماجراها داریم با این حاجی و روزنامه‌اش