پشت پنجره نشسته‌ام

ساختمان بي صاحب به چه دردي مي خورد ؟ بايد خرابش كنند . اما اگر صاحبش نيايد چه ؟ تا ابد مي خواهد همينطوري بماند ؟ دست خودش كه نيست .

خودش كه نمي تواند يكهو خراب شود يا درست شود . خودش كه نمي تواند چراغهايش را روشن كند . تا صداي خنده بيايد . مردم تويش جشن بگيرند و عاشقها پرده هاي ضخيم به پنجره هايش بزنند .

خودش فقط مي تواند ذره ذره خراب شود ... زجركش شود ...

مثل من ، كه هر روزم ، مرثيه ي ديروز است .

ظهرای تابستون بچگی با خوندن مجله و کتاب می گذشت چه حس قشنگی بود غرق شدن داخل کتاب و هیجان برای اینکه بدونیم آخرش مش رمضان داستان چکار کرد مدت ها بود این حسو تجربه نکرده بودم اما با خوندن مطلبتون برام تداعی شد خیلی روون نوشته بودین اون قدر که جایی برای فکر کردن به محرکش نذاشتین.
پی نوشت:
پس خودمون رو فریب ندیم.

که آزمایش کنم هااااااا؟؟؟ ایشالا همه‏ی شلوارات بهت تنگ شه. ایشالا دوباره برجسته شی...

مثل همیشه معرکه بود
و پی نوشتت که ... عبرت آموز

سلام خوبين؟ بنده حقير هنوز به اون درجه نرسيدم كه مثل شما مطالب زيبا از ذهنم تراوش كنه، وبه همين نكته بسنده مي‌كنم كه من يكي از طرفدارهاي وبلاگتون هستم واميدورام كه خداوند عمري سرشار از اميد بهتون بده تا ما رو از مطالب قشنگتون مستفيض كنيد.
.............
مهدی آریان در پاسخ به مریم: دقت کردین که هیچ نشونی خاصی ندادید تا من بتونم شما رو از بین همه مریم هایی که می شناسم تشخیص بدم؟ مثلا اسم فامیل.
اما خب، همونطور که خودتون می دونید، من حس ششم دارم و شما رو خوب می شناسم همکار سابق! راستی هنوز همون لیوانی رو دارید که وقتی توش آب جوش می ریزید رنگش عوض می شه؟
وضعیت شبکه چه طوره؟ تیتراتون هنوز خط می خوره؟ هنوز هم مطالبتون برداشته می شن برای صفحه یک؟

موفق باشی

اون قسمتی که بالای درخت بودید باحال بود. بالای سر بی مو ...

مرسی از حضور شما...............

چه خوب که هنوز جایی هستی که می توانی ردپای کودکی ات رو روی دیوارها و درخت هاش پیدا کنی. چه خوب که خودت رو زیاد از شهری به شهر دیگه، از خونه ای به خونه ی دیگه هول ندادی... چه خوب که مراقب ذهنت بودی.

چه با نظم و قشنگ به گذشته فلش بک زدی :-X

البته من باطري ساعت رو برمي دارم تا بدون تيك تيكش بخوابم!

خيلي عالي ما را در افكار و خاطراتت غرق كردي ...

بردن آدم به یه حس و حالی در جای خودش قابل تقدیره

درود
خواندم و یادم آمد که مدتهاست از پشت پنجره به بیرون نگاه نکرده ام...
نگاه می کنم شب است و یک عالمه قوطی کبریت روی هم ردیف شده اند ومن با خودم فکر می کنم می شود خانه ای ساخت که آنقدر طبقه داشته باشد که برود توی ابرها؟

هفت سالم هم که بود پشت پنجره که می نشستم به همین فکر می کردم.
اصلا من هروقت پشت پنجره می نشینم به همین فکر می کنم!
می شود؟!

درود
خيلي خيلي از وبلاگت خوشم اومد
اگه تونستي و دوست داشتي خوشحال ميشم بياي تو وبلاگم
اگه با تبادل لينك هم موافقي منوباarsamlove
لينك كن بعد خبر بده تا منم انجام وظيفه كنم
ازت ممنونم
بدرود

سلام به بازی وبلاگی دعوتین.

آقا شما به روز نمی کنی دلمان ترکید...
به روزم

سلام/متن جالبی بود

بااین وجودکه زیاداهل این چرندیات نیستم اماازنوشتتون خوشم اومدموفق باشید

چه قلم زیبایی دارین
انگاری شما را دیدم که پشت پنجره نشسته بودین و سالهای دور و نزدیک را می دیدین