به امید روزی آرام

با عجله از خواب بلند شدن و دنبال اتوبوس دویدن و آخر هم دیر سر کار رسیدن و شماتت‌های رئیس. تا آخر وقت کار کردن و التماس برای چندساعت اضافه کاری برای پاس کردن چک و قسط و کرایه‌خانه و مبارزه با تورم.
فقط ۲۳ سال باقی مانده تا بازنشسته شوم و به پایان این همه شتاب و هیاهو و استرس برسم.
کاش الان پیر مرد بازنشسته‌ای بودم بدون دغدغه. کار هر روزم دنبال کردن سریال‌های تلویزیونی بود و هوا خوری. دست نوه‌ام را می‌گرفتم و می‌رفتیم پارک. از قهرمانی‌هایم برایش تعیف می‌کردم و برایش بستنی می‌خریدم تا به من افتخار کند. 
می‌نشستیم روی یک صندلی و او بازی می‌کرد. ورجه و ورجه می‌کرد. می‌خندید و می‌پرید روی صندلی پارک. بهش می‌گفتم بچه‌جان اینقدر شلوغ نکن. گوش نمی‌داد و از سر و کولم بالا می‌رفت. هی می‌گفتم بچه‌جان آرام باش. لباسم خاکی شد. بستنی‌ات رو بخور تا آب نشده. اما او گوش نمی‌داد و باز از سر و کولم بالا می‌رفت. بچه اینقدر شلوغ نکن الان لباسم رو کثیف... اهه... بیا! دیدی بستنی‌ات ریخت رو کتم! بچه آروم بگیر دیگه اه. نخواستیم آقا نخواستیم.

پی‌نوشت:
هنوزم سرابی هست، که وقتی می‌رسی آب باشه - محسن نامجو . بوسه‌های تهی -