من و خودم

سال‌ها پیش وقتی که هنوز تلفن‌عمومی‌ها سکه‌ای بودند، پایین میدان رسالت تنها نشسته بودم و منتظر بودم. نه منتظر کسی بودم و نه منتظر چیزی. فقط منتظر بودم و دلتنگ. دلتنگ چی؟ خودم هم نمی‌دانستم. تا این‌که چشمم به باجه تلفن افتاد و یاد سکه‌ای افتادم که مدت‌ها بود توی جیبم بود. حتما سکه‌هم منتظر بود.
رفتم توی صف ایستادم تا نوبتم شد. سکه را توی تلفن انداختم و شماره خودم را گرفتم. کسی بر نداشت. خب من خانه نبودم. اما شروع کردم به صحبت کردن با خودم. به گمانم همه ما وقتی فکر می‌کنیم، در دلمان با خودمان حرف می‌زنیم. من هم همین‌کار را می‌کردم اما نه در دلم، که با صدای بلند.
گپ خودم با خودم تاثیری در من گذاشت. آن روز متوجه شدم که قبل از آن سر خودم کلاه می‌گذاشتم. پس با خودم سخت‌گیر شدم و سرانجام سنگ‌هایم را با خودم واکندم. دلم باز شد. انگار دلم را خودم به تنگ آورده بودم. خلاصه از آن روز عادت کردم تا جدی‌تر و روراست با خودم حرف بزنم.
عادت دارم گاه خودم را به کافی‌شاپ دعوت کنم. گاه با خودم می‌خندم، گاه با خودم گریه می‌کنم، گاه...

پی‌نوشت‌ها:
۱- یک بار که با خودم رفته بودم کافی‌شاپ می‌خواستم دونگم رو ندم. اما نشد!
۲- توی این گپ‌هام با خودم دعوا هم می‌کنم، قهر هم می‌کنم. اما حرف می‌زنم.
۳- شماره نخست مجله اینترنتی ولگرد منتشر شد.