زندگی گاه طوری می‌شود که آدم غمباد می‌گیرد

زندگی گاه طوری می‌شود که آدم غمباد می‌گیرد. البته آدم بادهای زیادی ممکن است بگیرد. مثل باد معده، باد شکم، باد کله و باد فتق. اما این غمباد حکایت دیگری‌است... . بعضی از بادها خودشان بالاخره سوراخی پیدا می‌کنند و بیرون می‌زنند. بعضی بادها را هم دیگران برایت بیرون می‌کشند. اما غمباد نه!
غمباد، باد بی‌عرضه‌ای است و از جایش تکان نمی‌خورد. اصلا بادی است که دائما درونت است و مثل برکه راه به هیچ‌جا نمی‌برد. فقط گاهی که از کلافگی و درماندگی، خودت را به در و دیوار می‌زنی یا آویزان این و آن می‌شوی، این باد پخش می‌شود و از حالت قلنبه بودن در می‌آید؛ ولی همچنان درونت است و اگر فکر می‌کنی از شرش راحت شده‌ای، سخت در اشتباهی چون این باد فقط از حالت قلنبه بودن درآمده و روزی -که معلوم هم نیست کی- بی خودی و الکی الکی دوباره یکجا -مثلا بیخ گلو یا توی سینه- جمع می‌شود و دوباره یادت می‌اندازد: زندگی گاه طوری می‌شود که آدم غمباد می‌گیرد.

پی‌نوشت: بادهای دیگری هم آدم دارد اما برای اجتناب از پیچیده شدن قضیه، ذکر نشدند.