منی که روی ابرها راه می‌روم...

موقع قدم زدن و فکر کردن، ذهن سرکشم من را وارد دنیای رویایی می‌کند و و مستِ راه، احساس رهایی می‌کنم.
اعتراف می‌کنم که من بیشتر در دنیای رویا زندگی می‌کنم تا دنیای واقعی. هر روز، روزی چند‌بار به ده‌ها موضوع فکر می‌کنم و غرق در افکارم می‌شوم. طبق عادت همیشگی‌ام، شروع به قدم‌زدن می‌کنم و به صورت کاملا غیر طبیعی هرگز از قدم‌زدن خسته نمی‌شوم؛ و به صورت کاملا غیر منطقی، مسیرم را دور می‌کنم. می‌گویم غیر منطقی، به این دلیل که حتی وقتی زمان کافی هم ندارم، با خونسردی این کار را انجام می‌دهم.
من معتقدم این خستگی ناپذیر بودن من در قدم زدن، بیشتر از اینکه یک توانایی محسوب شود، یک عیب به شمار می‌آید. هنگام قدم‌زدن و فکر کردن، ذهن سرکشم من را وارد دنیای رویایی می‌کند و و مستِ راه، احساس رهایی می‌کنم؛ اما این خوشی تنها مربوط به همان زمان قدم زدن است و مسلما هربار باید به این قدم زدن خاتمه دهم و بعد از آن است که ناگهان - درست همزمان با پایان قدم زدن - می‌بینم افتاده‌ام وسط دنیای واقعی و چقدر زمان از دست داده‌ام و چقدر کارهای عقب افتاده دارم!
درست مثل آدم خماری که بهای سنگینی برای نشئه شدن می‌پردازد و بعد از تمام شدن نشئگی، با خود عهد می‌کند و توبه می‌کند اما روز بعد... روز بعد که نه، در فرصت بعد - گاهی این اتفاق چند بار در روز می‌افتد - توبه می‌شکند و...

پی‌نوشت: من رفتم کمی قدم بزنم.