طنز: آبان 1389 Archives

هر چیزی حدی داره و باید این حد نگه داشته بشه. حرف زدن، شوخی کردن، جدی بودن، گریه کردن، خندیدن و خلاصه هر چیزی حدی داره که باید نگه داشته باشه.
اما اگر کسی این حد رو بگذرونه، برای اطرافیانش و حتی گاهی برای خودش هم غیر قابل تحمل می شه که خب در این شرایط خودش رو جمع و جور می کنه و به کارش ادامه نمی ده.
اما بعضی ها هم هستند که اصلا هیچ خیالشون نیست و هم چنان به کارشون ادامه می دن. انقدر ادامه می دن که دیگه شورش رو در میارن. نمونه اش صاحب همین عکس که می بینید. بله درست حدس زدید. استاد را می گویم. خسرو آواز ایران، استاد محمد رضا شجریان.
این استاد اینقدر خوب می خونه که واقعا شورش رو در آورده. یکی نیست به این بشر بگه آخه خوب خوندن هم حدی داره. چرا شورش رو در میاری؟ چرا اینقدر خوب می خونی؟ چرا؟
وقتی کاری از این جناب رو گوش می دم، می خوام یا محکم سرم رو بکوبم به دیوار، یا محکم بزنم تو گوشش. از اونجایی هم که بهش دسترسی ندارم، مجبور می شم سر خودم رو بکوبم به دیوار. بدتر اینکه نمی تونم به صداش گوش نکنم.

پی نوشت ها:
۱- دفعه آخر که داشتم به یکی از کارای استاد گوش می کردم، کارم به بیمارستان کشید.
۲- همین الان هم استاد داره می خونه: دل دیوانه ام دیوانه تر شی / خرابه خانه ام ویرانه تر شی
۳- گرومپ (صدای کوبیده شدن سرم به دیوار بود).