طنز: June 2010 Archives

وقتی برف همه جا را پوشانده، سفیدی یک دست زمین و آسمان، چشم‌هایت را می‌زند و سکوت سرد سرما دلت را.
آن‌وقت است که یک کلاغ سیاه، تنها بالای یک درخت کاج می‌نشیند و کنتراست تصویر را معقولانه‌تر می‌کند. کلاغ، بلند بلند غارغار می‌کند و حتی سکوت را می‌شکند.
نمی‌دانم چرا کسی کلاغ‌ها را دوست ندارد؟ چرا برخی کلاغ را شوم می‌دانند؟ فقط به‌خاطر روسیاهیش و صدایش؟ قرن‌هاست که در حق کلاغ‌ها این ناعدالتی صورت می‌گیرد و اصلا شاید به همین دلیل است که سرکش شده‌اند و بی‌ادب.
اما من همیشه کلاغ‌ها را دوستشان داشته‌ام و هنوز هم دوستشان دارم. رنگشان را و صدای‌شان را  و بی‌ادبی‌شان را...

پی‌نوشت:
چند روز پیش کلاغی را دیدم که از خود ردی را به جا گذاشت. و انگیزه‌ام شد برای نوشتن این پست. من همیشه کلاغ‌ها را دوست داشته‌ام.