عکاسی خیابانی؛ عکاسی جسورانه

عکاسی خیابانی، از شاخه‌های اصلی عکاسی‌است که سوژه این نوع عکاسی، زندگی روزمره مردم است. مردمی که هر روز از پیاده رو عبور می‌کنند، پشت چراغ قرمز می‌ایستند، یا روی صندلی پارک نشسته‌اند و... اما کاری که عکاس خیابانی انجام می‌دهد - مثل سایر شاخه‌های عکاسی - دیدن این روزمرگی از زاویه‌ای دیگر است.
هرچند عکاسی خیابانی شاخه‌ای از عکاسی مستند است، اما با هم متفاوتند. چرا که هدف اصلی عکاسی خیابانی به تصویر کشیدن مردم است و نه پوشش یک اتفاق.
همه ما هر روز در خیابان‌ها شاهد اتفاقات تکراری هستیم که اغلب، ساده از کنار آن می‌گذریم، اما عکاس خیابانی به این عادت‌ها، با نگاهی عمیق و کنجکاوانه برخورد می‌کند. پیرمردی سالخورده که با کمک عصا و با آهستگی راه می‌رود، چند پسر جوان که خندان و شاد در کنار هم قدم می‌زنند، زنی که در ایستگاه اتبوس منتظر نشسته و... همه از سوژه‌های عکاس خیابانی‌اند.
در عکس‌‌های خیابانی، ما با زندگی طبیعی (غیر مصنوعی) مردم آشنا می‌شویم؛ چرا که سوژه اغلب متوجه عکاس نیست و همه اتفاقاتی که در کادر به نمایش در می‌آید واقعی است.
اما این نوع عکاسی دردسرهای خاص خودش را دارد. ترس از دیده شدن و اعتراض سوژه، و یا بر هم خوردن کادر. وقتی سوژه اطلاعی ندارد که سوژه است، امکان زیادی وجود دارد تا قبل از آماده شدن عکاس، کادر را به هم بزند. شاید بهتر باشد برای این نوع عکاسی، تنظیم دوربین را روی اتوماتیک قرار داد. اما اتوماتیک بودن هم گاهی نتیجه مطلوبی ندارد.
عکاس خیابانی، باید دارای تکنیک، سرعت عمل و جسارت باشد تا از پس برخوردهای احتمالی سوژه بر بیاید. بروس گیلدن - عکاس مشهور عکاسی خیابانی - در بخشی از مصاحبه با سایت  PBSمی‌گوید:  « من فکر می‌کنم بیشتر مردم دوست دارند که عکاسی بشوند اما از زمانی که بداهه عکاسی می‌کنم مجبور شده‌ام کمی مخفبانه عمل کنم زیرا نمی‌خواهم آن‌ها متوجه شوند که من ازشان عکس می‌گیرم. وقتی از فلاش استفاده می‌کنم بعضی از مردم متوجه من شده و دستپاچه می‌شوند ولی بیشترشان هم عکس‌العملی نشان نمی‌دهند. گاهی‌ که با لنز ۲۸میلی‌متری کار می‌کنم خیلی به سوژه نزدیک می‌شوم و آن‌ها تصور می‌کنند من از چیزی در پشت سرشان عکس می‌گیرم. من آدم راحت و مردمی هستم و همیشه با سوژه‌هایم صحبت می‌کنم، همین احتمال بروز مشکل را کم می کند و البته باعث راحتی کار من می‌شود.»