چرند: خرداد 1389 Archives

پر از زخم، پر از اشتباه؛ و خوب می دانم که صلیبم را باید تنها بر دوش بکشم. دوباره مرور می‌کنم. سعی می‌کنم همه چیز را خوب به‌خاطر بسپارم. تلخی‌ها و شیرینی‌ها.
به روبرو نگاه می‌کنم. به آینده. به جاده‌ای فکر می‌کنم که هنوز در آن هستم و به مسیری که باید طی کنم، به آرزوها و اهدافم و همراهانم.
به آسمان شب نگاه می‌کنم، هیچ ستاره آشنایی نیست. شب سیاهی است. همه جا را مه گرفته.
با خود زمزمه می‌کنم:
دراین شب سیاهم گم گشته راه مقصود... از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

پی‌نوشت:
دلم می‌خواست بهتر از اینی که هست سخن می‌گفتم (نامه‌های سیدعلی‌صالحی به ریرا)

وقتی برف همه جا را پوشانده، سفیدی یک دست زمین و آسمان، چشم‌هایت را می‌زند و سکوت سرد سرما دلت را.
آن‌وقت است که یک کلاغ سیاه، تنها بالای یک درخت کاج می‌نشیند و کنتراست تصویر را معقولانه‌تر می‌کند. کلاغ، بلند بلند غارغار می‌کند و حتی سکوت را می‌شکند.
نمی‌دانم چرا کسی کلاغ‌ها را دوست ندارد؟ چرا برخی کلاغ را شوم می‌دانند؟ فقط به‌خاطر روسیاهیش و صدایش؟ قرن‌هاست که در حق کلاغ‌ها این ناعدالتی صورت می‌گیرد و اصلا شاید به همین دلیل است که سرکش شده‌اند و بی‌ادب.
اما من همیشه کلاغ‌ها را دوستشان داشته‌ام و هنوز هم دوستشان دارم. رنگشان را و صدای‌شان را  و بی‌ادبی‌شان را...

پی‌نوشت:
چند روز پیش کلاغی را دیدم که از خود ردی را به جا گذاشت. و انگیزه‌ام شد برای نوشتن این پست. من همیشه کلاغ‌ها را دوست داشته‌ام.